(छायाचित्र, गौरी यांच्या सौजन्याने)
(छायाचित्र गौरव यांच्या सौजन्याने)
(छायाचित्र सहयोग: अवंती)
(छायाचित्र सहयोग: दीपा)
(छायाचित्र, सामिया च्या सौजन्याने)
(छायाचित्र - सोनल चिटणीस यांच्या सौजन्याने)
.
नेहमी असेच सीसीडी मधे
येऊन परतलो असतो
नेमके बोलायची वेळ आल्यावर
गप्पच बसलो असतो
कॉफीचा कपच आला तेव्हा
आपल्यासाठी धावून
क्रीम चा तू बदाम काढलास
माझ्याकडे पाहून
तुझ्याकडे पाहून तेव्हा
मी मनापासून हसले
हात हातात घेऊन
हो म्हणून बसले
सीसीडी आणि कॉफी
एक गोड आठवण
इथेच घट्ट झाली ना रे
आपल्या नात्याची वीण
तुषार जोशी, नागपूर
.
एकदा एका झुरळाला
असह्य झाले झुरळपण
त्याने फुलपाखरू होण्याचा
मनामधे केला पण
विविध रंगांनी आपले
पंख त्याने रंगवले
फुलांवर दिमाखात
तेही मिरवू लागले
फुलपाखरामध्ये फिरला
पाहिल्या विविध छटा
पण थोड्याच वेळात
झाला एकटा एकटा
त्याला समजणारे
तिथे कोणीच नव्हते
फुलपाखरांचे सगले
संदर्भ वेगले होते
ओशाळला बिचारा
परत फिरला माघारी
मित्रांनी केली होती
स्वागताची तैयारी
बगिचा रिटर्न झुरळ
म्हणून मित्रांचे स्वागत
ग्रहण करत बिलगला
सगळ्यांना धावत धावत
मनापासून म्हनाला
मित्रांनो मी चुकलो
आपल्याच वेडात ख-या
झुरळपणाला मुकलो
आता एक चांगले
झुरळ व्हायचे ठरवलेय
स्वतःच्या अस्तित्वाला
आता मी ओळखलय
तुषार जोशी, नागपूर
.
तू आकाश दिलेस मला
मनमुक्त उडण्यासाठी
आणिक एक घर दिलेस
थकून कुशीत शिरण्यासाठी
आता थोडे थोडे सगळ्यांना
आकाश वाटत फिरतोय
ज्यांना घर नाही त्यांना
घर देण्याचे स्वप्न बघतोय
घरी वाट पाहतय कोणी
तू असा दिला विश्वास
मी फिरतोय खिन्न दिव्यात
भरत अता ज्योतींचे श्वास
तुषार जोशी, नागपूर
.
एकटा
कोणी नाही सोबतीस
आज हो
कोणी थांबलेना
आसपास हो
मग रडावे तरी
कशाला सांगा कशाला
भागलो
कुणा कुणा साठी
रोज भागलो
किती किती
रात्र रात्र जागलो
गरज संपली जणू
आज कोणी
विचारते ना मला
मग रडावे तरी
कशाला सांगा कशाला
संपले
लाड प्रेम सारे
सारे संपले
माझ्यासाठी
कोणी नाही जागले
काम झाले अता
जो तो आज
पाय काढू लागला
मग रडावे तरी
कशाला सांगा कशाला
तुषार जोशी, नागपूर
.
तुझ्या डोळ्यात किती
निरागस स्वप्नांची भरती आलीये
तुझे स्वप्नाळू डोळे
कसे जपावे हेच कळत नाहीये
चंगळवादाच्या उन्हात
प्रकृती तापून निघालिये
संस्कारांचा सन स्क्रीन
कसा लावू हेच कळत नाहीये
तू विचारशील उद्या
बाबा मी कुणासारखे होऊ
खरं उत्तर द्यायचं तर
कुणाचं नाव घेऊ हेच कळत नाहिये
तुषार जोशी, नागपूर
.
तन्मय तू विणताना
आयुष्याचे धागे
हारवले बघ हसणे
मागे किती मागे
जुळवत बस एकेका
धाग्याला हाताने
एकदाच हास बघू
सुटतिल का हसल्याने?
खूप कष्ट कर की गं
संघर्ष कर ना, कर
चेह-यावर हास्याचा
येऊदे गुलमोहर
तुषार जोशी, नागपूर
.
थांबायचे तर थांब पण
हृदयाची नाही हमी
गितार घेऊन हृदयापासून
गातो असाच मी
शब्द सुरांच्या मैफिलीत
निघून जातील तास
किती बहरलो कसे बहकलो
नसेल हा अदमास
थांबायचे तर थांब पण
तुच ठरव किती
अश्रूंचे सगळे साठे
रिते होण्याची भीती
तुषार जोशी, नागपूर
१७ डिसेंबर २००७
.
चहाच्या पेल्यात
हसणे तुझे विरघळले
वा-यावर शुन्यात
बघणे तुझे विरघळले
चहा पितांना देखील
मादक किती दिसावे
अंगांगात माझे
असणे तुझे विरघळले
चहा सारखी साधी
आठवण राहीली नाही
चहाच्या आठवणीत
दिसणे तुझे विरघळले
तुषार जोशी, नागपूर
१७ डिसेंबर २००७
संथ वाहणारी नदी
पायाखाली वाळूची गादी
दोन पाय माझे
आणि जोडीला दोन तुझे
दूरपर्यंत पसरलेलं पात्र
प्रेमाने भरलेलं हृदयाच गात्र
संथ प्रेमाचा प्रवाह वाहतोय
तुझ्या पायातून माझ्या कडे
माझ्या जगण्याला अथांग
संथपणाचा स्पर्श घडे
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
जेव्हा जेव्हा कुणीच नसताना
झाडाखाली तुला भेटायला आलोय
सगळा ताप विसरून नवीन
इच्छा शक्तीचा कारखाना झालोय
तुझ्या केसात बोट फिरवून
पुन्हा तीव्र उर्जा घेतलीय
तुझ्या सुगंधात न्हाऊन नेहमीच
जुनी पुराणी कात टाकलीय
माझ्या जगण्यात असण्यात
तुझा सिंहाचा वाटा आहे
माझ्या प्रेमळ कविते तूच
माझा आशेचा साठा आहे
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
अपयश ही एक स्थिती आहे
हे कळले की भीती जाते
अपयशाला वाकुल्या दाखवण्याचे
अंगामधे नवे बळ येते
कितीही विक्राळ दिसला
जरी परिस्थितीचा चेहरा
आपण धरून ठेवायचा असतो
आत्मविश्वासाचा दोरा
अपयश हा एक बागुलबोवा
हे कळणे महत्वाचे
त्यानंतर सारी रात्र
शांत निर्मळ झोप येते
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
चमत्कारावर माझा विश्वास नाही
मी त्याच्या भरवशावर जगतेय
माझ्या स्वप्नातला सखा अचानक
मला साक्षात भेटलेला बघतेय
मनापासून तुझी कशी झाले यावर
सहज कुणाचा विश्वास बसेल का?
माझ्यासारखे सोनेरी भाग्य घेऊन
या जगात कुणी तरी असेल का?
तुझ्या विचारात दिवस आणि रात्र
आताशा चिंब चिंब भीजलेली असते
दिवस असे मस्त छान जात आहेत
की मला वेळेचे मुळी भानच नसते
चमत्कारावर माझा विश्वास नाही
मी त्याच्या भरवशावर जगतेय
तुझ्या विचारात तुझ्या स्वनात
न्हाऊन अगदी नखशिखांत सजतेय
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
तुला नक्कीच जमेल
जमवायची शक्ती तुझ्यात आहे
तुला नक्कीच सुचेल
सृजनशील युक्ती तुझ्यात आहे
विकासाचे धडे
आपण पडल्यावरच शिकतो
पडून पुन्हा उठतो
तो नेहमीच टिकतो
तुला यश मिळेल
प्रयत्नशील वृत्ती तुझ्यात आहे
तुला नक्कीच जमेल
जमवायची शक्ती तुझ्यात आहे
जेव्हा जमत नाही
तेव्हा मन जरा खचतं
तुला जमेल विश्वास ठेव
म्हटल्यावरती हसतं
तुझा विश्वास बसेल
सद्विवेक बुद्धी तुझ्यात आहे
तुला नक्कीच जमेल
जमवायची शक्ती तुझ्यात आहे
- तुषार जोशी, नागपूर
.
.
पेटी तबला सोबत संगत
जुळून आली म्हणजे रमते
मैफिल वेड्या सुरतालाची
नाद स्वरांची खासच जमते
मैफिलीत या कुणी न छोटा
सगळे घेऊन येती उत्तम
वेगवेगळे गूण मिळोनी
स्वर जागर घडतो सर्वोत्तम
व्यक्ती अपुले गुण सर्वोत्तम
कामामध्ये देता झाला
तर शिखरावर घेऊन जाउ
आपण अपुल्या या देशाला
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
किती रंग राहून गेलेत
अजुनही घालायचे
किती छंद राहून गेलेत
अजुन जोपासायचे
किती पुस्तके किती कविता
वाचू कसे आणि कधी
भांडार जणू सागर विशाल
थेंबाइतका दिलाय अवधी
सगळे करणे शक्यच नाही
स्वीकारतो शांत होतो
जवळचा पहिला रंग घेतो
पुन्हा प्रवास सुरू करतो
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
चायनीज नुडल्स आ हा हा
चायनीज नुडल्स
पोळी भाजी भाताचे घ्या
एकत्रच सगळे रस
चायनीज नुडल्स आ हा हा
चायनीज नुडल्स
तो चिनी बाबा आला तर
वाटीत जीव द्यायचा
पंजाबी मसाल्यांचा वास
त्याचा नाकात इतका जायचा
आपली परंपरा नेहमी
आहार असावा सकस
चायनीज नुडल्स आ हा हा
चायनीज नुडल्स
दोन काड्या सोडून आपण
घेतला हातात काटा
कोणत्याही देशाचे पदार्थ असो
आमचा असतोच वाटा
खायच्या बाबतीत सगळ्यांचे स्वागत
कुणाचाही नाही आकस
चायनीज नुडल्स आ हा हा
चायनीज नुडल्स
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
एक मुलगी होती मनाने खूप चांगली
पण नशिबाने तिच्याशी क्रूर थट्ट मांडली
तिने ज्याच्यात पाहिले भविष्याचे चित्र
तो म्हणाला आपण राहू नुसते मित्र
मग तिला वाटले जगणे आता संपले
वाढण्या आधिच आनंदाचे रोप माझे खुंटले
मग तिला लागला एकटे राहण्याचा छंद
आपल्याच कोषात तिने केले स्वतःला बंद
एकदा एक मित्र तिला अडवून म्हणाला
काय हरवले? का बांधलेस का असे स्वतःला?
तू गमावलास व्यक्ती ज्याचे प्रेम तुझ्यावर नव्हते
त्याने गमावले प्रेम तुझे जीवापाड जे होते
हे ऐकताच ती हसली, विचार करत बसली
स्वतःच घातलेल्या बंधनांची दोरी हळूच सुटली
तुषार जोशी, नागपूर
अपुल्या डोळ्यांची खिडकी
फारच छोटी असते
आयुष्याची खोली
अफाट मोठी असते
जे दिसतं ते सत्याच्या
अंशा इतकं असतं
जे असतं ते बहुसंख्य
पदर घेउनी असतं
इतरांचे मग आपण
मोल कसे ठरवावे?
कोण कसे आहे का
निर्णय असले घ्यावे
तुषार जोशी, नागपुर
.
.
थोडीशी घाबरते
सायकल वर बसताना
तरीही बसते कारण
बाबा तू आहे ना
वेगाने धावणार
हे जगणे जगताना
पडले तर उचलाया
बाबा तू आहे ना
द बेस्ट माझा बाबा
सांगणार सगळ्यांना
कारण माझा द बेस्ट
बाबा तू आहे ना
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
सकाळी सकाळी
तुझा मोहक चेहरा पाहून
वाटणारा आनंद
शब्दांत सांगण्या पलीकडे
सकाळी सकाळी
तुझा मोहक चेहरा पाहून
दरवळणारा सुगंध
मी वाटतो चोहीकडे
सकाळी सकाळी
तुझा मोहक चेहरा पाहून
दिवसाला सुरवात केली
की वाटत नाही कामाचा ताप
सकाळी सकाळी
तुझा मोहक चेहरा पाहून
माझ्या मनाची कळी
फुलत राहते आपोआप
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
तुझे घारे डोळे
व्याकुळली मूर्ती
मला दिसते
मनाच्या चेनल वर
आणि एक्सलेटर वर
पाय आणिच दाबल्या जातो
माझी वाट बघत
तुझी होणारी तगमग
पोचते वाऱ्याबरोबर
माझ्या श्वासा श्वासात
आणि माझाही जीव
धडधडतो कासावीस होतो
आपले प्राण
आपण घरीच ठेवून आलोय
आणि कसे तरी तगलोय
याचा रोज घरी जातांना
मला असाच प्रत्यय येतो
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
वादळ वारा येईल
समजून खचू नकोस
पंख उघडून उडू लाग
बसू नकोस
बसणाऱ्याला आकाश
मुळीच मिळत नसतं
उडल्याशिवाय आपलं किती
कळत नसतं
तुषार जोशी, नागपूर
डोळ्यात थेट माझ्या स्वप्न कोरलेले
ध्येय प्राप्ती साठी चित्त भारलेले
माझ्या समोर माझे ध्येय फक्त आता
अन्य सर्व काही केव्हाच सोडलेले
यशाकडेच माझा नेम साधलेला
नेत्र बाण माझे तिक्ष्ण रोखलेले
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
तू चित्र मुग्ध ऐकतेस
वाटतं बोलणं थाबवून
नुसतच बघावं
किंवा
बोलत रहावं
दिवस रात्र आणि
तुला डोळ्यांनी साठवावं
तू चित्र मुग्ध ऐकतेस
वाटतं पटकन
फोटो काढावा
जवळ पास कुणी नसतांना
तोच काढून
समोर लावावा
तू चित्र मुग्ध ऐकतेस
बोलण्याचं ही
अगदी होतं सार्थक
शब्दांना नवे अर्थ
प्राप्त होतात
कधी जरी असले निरर्थक
तू चित्र मुग्ध ऐकतेस
तुझी ही
पद्धत निराळी
तुला नेमकं ठाऊक आहे
कशी फुलवायची
कोमेजली कळी
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
आयुष्याचा सिलेबस
आधीच का नाही दिला
खूप अभ्यास करून
मोकळा झालो असतो
मैत्री नाती व्यवसाय
सगळ्यांमध्ये
पैकी च्या पैकी गुण
घेऊन आलो असतो
आयुष्याचा सिलेबस
आधीच का नाही दिला
कुठे गड्डा आहे
आधिच कळले असते
काही विषयात
आमची शोभा होणे
अगदीच शुन्य मिळणे
तरी टळले असते
तुषार जोशी, नागपूर
.
.
तुझे डोळे
प्रकाशतात
माझ्या अंधःकारात
आणि मला माझी
वाट सापडते
तुझे डोळे
अखंड अविरत
तेवत राहतात हृदयात
आणि मला हे जगणे
खूप आवडते
तुझे डोळे
सूर्य होतात
माझ्या पाना पानांसाठी
आणि माझे अस्तित्व
हिरवे होते
तुषार जोशी, नागपूर
रोज रोज भांडणे आज आठवू
रात्र रात्र जागणे आज आठवू
देत घेत खायचा शाळेचा डबा
शाळेचे चांदणे आज आठवू
दादला तुला कसा मला कसा हवा
स्वप्नांचे पाहणे आज आठवू
फिरून आज घालूया हात साखळी
तळव्यांवर नाचणे आज आठवू
तुषार जोशी, नागपूर
वायोलीनच्या तारांवर
संगीत कोरतो आहेस
हृदयामध्ये आर्त रूपाने
तूच पोचतो आहेस
नाद तुझ्या तारांचे करती
मन्त्र मुग्ध मनाला
जगणे सुंदर आहे प्रत्यय
येतो क्षणाला क्षणाला
तुषार जोशी, नागपूर
आज रोहन ने मला
एक शिंपला दिला
आणि मी त्याला
माझा खाऊ
रोहन वेडाच आहे
पाहून चालत नाही
मग झाला ना
हाताला केव्हढा बाऊ
ए तू माझ्याशी
खेळायला येशील
आपण गम्मत
करायला जाऊ
मी तुला माझा
शिंपला दाखवीन
आपण मस्त
शिंपला पाहू
तुषार जोशी, नागपूर
हृषिकेश, मित्रा मोबाईल छायाचित्रकारीता अशी शाखाच काढायला हवी आता तुझ्या मोबाईल छायाचित्रांकडे पाहून. एक रसिक म्हणून मी जेव्हा या छायाचित्राकडे बघतो तेव्हा माझ्या मनात जे भाव येतात ते इथे मांडतो आहे. कदाचित ते मुळात असणाऱ्या मूड सारखे नसतीलही, पण मला हे छायाचित्र जसे भेटले तसेच मी मांडणे महत्वाचे, ही घे एका रसिकाची शब्दचित्र भेट
तुझं नेहेमीचंच आहे
उत्तर द्यायचे नसले
म्हणजे..
बोटांशी खेळत ..
खाली बघणे.
मग हळूच वर बघत ..
गोड हसणे,
आणि म्हणणे..
जाउदे रे! चल दुसरे काही बोलू.
पण आज
तुझ्या रेशमी,
केसांची शपथ..
आज मी
तुझे दोन्ही हात,
हातात घेऊन..
खाली बसुन,
तुला विचारणार आहे.
म्हणजे तुला ..
खाली बघितल्यावर ही,
मीच दिसणार.
मग म्हणून दाखव,
जाऊदे रे! चल दुसरे काही बोलू.
तुषार जोशी, नागपूर
हृषिकेश, खूपच झकास टिपली आहेस रे खुन्नस. मी माझा एक अर्थ ठेवतो त्या क्षणावर. हे वाचून पुन्हा बघ ते छायाचित्र. कसे वाटले?
रे आयुष्या किती कष्ट देशील मला रे
बघ तू निश्चय मी ही पुरून उरेन तुला रे
टाक टाक अडचणी टाक तू हव्या तश्या
मी समजेन त्या सगळ्यांना पायऱ्या जश्या
त्याच पायऱ्यांनी चढेन पुढचा मजला रे
बघ तू निश्चय मी ही पुरून उरेन तुला रे
आता पुन्हा तुझ्याशी खुन्नस आहे माझी
मी झटकली कमकुवत विचारांची ओझी
आता सगळा माझ्यासाठी मार्ग खुला रे
बघ तू निश्चय मी ही पुरून उरेन तुला रे
तुषार जोशी, नागपूर
हृषिकेश, मित्रा तुला पाहून खूप romantic mood झाला रे बाबा. मग मला काही शब्द लिहावेच लागले. तू पण वाच आणि आवडले तर कळव.
किती टक लावून बघशील?
मला लाज वाटते ना
आज काय डोळ्यांनीच
खाऊन टाकायचेय का?
आता तुला विचारायची
गरजच उरली नाही
कशी दिसतेय तुझे डोळेच
सांगताहेत सगळे काही
किती टक लावून बघशील?
सगळ्यांना कळेल ना
आपली गम्मत आताच
सांगून टाकायचीय का?
जा बाई मीच जाते
सगळ्यांना नाहीतर दिसणार
गालावरच्या लालीचे
काय कारण सागणार?
तुषार जोशी, नागपूर
ही पदचिन्हे पाहून कितीतरी विचार मनात येतात. त्यातले हे तीन विचार त्यात प्रखर आहेत. छायाचित्रकाराने आपले नाव wings-of-phoenix त्या छायाचित्रकाराचे अभिनंदन.
ही पदचिन्हे शिकवतात मज काही
या जगतामध्ये मीच एकटा नाही
इथे कुणी आले अन चालत गेले
हा विचार निव्वळ आहे आशादायी
एक सही तर मीही ठेऊन जाईन
घेऊन माझ्या पदचिन्हांची शाई
तुषार जोशी, नागपूर
मयुरेष ने जो क्षण इथे टिपलाय त्याला माझा सलाम. पाहतांना माझे क्षण संगितमय झाले. त्याच्या छायाचित्राला माझा हा शब्दचित्र सलाम...
आलाप असा की नव चैतन्य जागे
तृप्त मनाने गान समाधी लागे
एकेक सूर उजळतो आयुष्याला
आनंद सुरांच्या धावे मागे मागे
मज कुणी नको साथ कराया आता
माझे जगणे तर फक्त सुरांनी भागे
आयुष्याचा रत्न जडित हा शेला
विणतो मी घेऊन सुरांचे धागे
तुषार जोशी, नागपूर
सोनल ने टिपले, निखळ सौदर्य. बघता बघता लगेच म्हणावेसे वाटते की तुझ्या हासऱ्या चेहऱ्या मध्ये शुभ्र गोडवा इतका होता, दुःखही माझे विसरून गेलो, तुझ्या कडे मी बघता बघता. सोनल तुझ्या या छायाचित्रासाठी तुला एक चंद्र, आणि एक स्वप्नांचे गाव बक्षिस दिले गं.
हे सागर गहिरे डोळे, हसणे मंद
ही कुंतल नक्षी करतो वारा धुंद
मी बघता बघता उरलो नाही माझा
लागला मला तुजला बघण्याचा छंद
हे सागर गहिरे डोळे, हसणे मंद
ही कुंतल नक्षी करतो वारा धुंद
अत्तरे निकामी सगळ्या या शब्दांची
तू बघण्याने ही पसरवतेस सुगंध
मी बघता बघता उरलो नाही माझा
लागला मला तुजला बघण्याचा छंद
तुषार जोशी, नागपूर
अदिती, अगं काय वेचते आहेस कोण जाणे. मी मात्र शब्दवेणी विणली ग बाई. बघ आवडले का!
मी वेचीत चालले दिसेल त्या स्वप्नाला
मी छेडीत चालले सुरात आयुष्याला
मी सांगितले नाही जीवहा जडला माझा
तो सरळ सगळे सांगून मोकळा झाला
मी छेडीत चालले सुरात आयुष्याला
मी वेचीत चालले दिसेल त्या स्वप्नाला
मी छेडीत चालले सुरात आयुष्याला
मी टोपली भरून आनंद घेऊन आले
घे पांघर मला, चल विसर तुझ्या दुःखाला
मी छेडीत चालले सुरात आयुष्याला
मी वेचीत चालले दिसेल त्या स्वप्नाला
मी छेडीत चालले सुरात आयुष्याला
तुषार जोशी, नागपूर
किती स्वप्नाळू हे डोळे? यांना पडणारी स्वप्नेच भाग्यवान म्हणायची, हो ना?
या स्वप्नाळू डोळ्यांचे
होण्यास सदा झुरतात
तू जवळ करावे म्हणून
स्वप्न इथे फिरतात
तुला तुझ्या स्वप्नात
गुंग होतांना बघणे
म्हणजे माझ्यासाठी
विलक्षण अनुभव जगणे
तुषार जोशी, नागपूर
आता या मुलींना काय म्हणावे? निखळ हास्याचे किती कण यांनी हवेत सोडावे? मुलींनो हे घ्या तुमच्या हसण्यावर माझी दाद.
ती सकाळी सकाळी येते
हवेत प्रसन्न हास्याचे किटाणू
सोडून जाते
दिवस भर मी पछाडलेला
मधेच हसत असतो
तिचे स्मीत आठवत आठवत
हसणे पसरवत बसतो
प्रभाव संपत नाही
तो ती परत येते
माझ्याशी बोलता बोलता
गोड हसून घेते
हवेत प्रसन्न हास्याचे किटाणू
सोडून जाते
तुषार जोशी, नागपूर
